Nieuws
- Gegevens
… in Zegelsem de wasplaats voor wol in de Perlinckbeek verdwenen is? In de beek, op enige afstand van de brug van de Keiberg, was op de bodem een plaat gemetseld in baksteen welke afgezoomd was met natuursteen zodat een kleine waterval gevormd werd na het plateau. Het was een wastafel waar jaren geleden de boeren die enkele schapen hadden, de wol van hun dieren kwamen wassen om die dan, na het drogen, te spinnen en te gebruiken als breiwol. Er waren vroeger ook nog enkele trapjes in de berm uitgegraven om gemakkelijk te kunnen afdalen, maar die waren al lang verdwenen. Bij het ruimen van de beek werd de oude wastafel ook opgeruimd. Ze was soms moeilijk te zien omdat er modder op afgezet werd. Er was ook nergens een aanduiding en enige uitleg over de wastafel, zodat dit zeldzaam stukje erfgoed verloren ging. Misschien kan ze gereconstrueerd worden dichter bij de brug en kan er een toeristisch aandachtspunt van gemaakt worden.
Op deze site bij “Nieuws” op pag. 14 kan je het verhaal lezen van de ontdekking van deze wastafel toen.
- Gegevens
Met de restauratie van de kapel op de Leierwaarde kregen Frans Roman en Jean-Pierre Hoebeke heel wat lof toegezwaaid. Zij hadden nu de microbe van het restaureren goed te pakken.
Hun volgend droomwerk: de St.-Jozefskapel, Kanakkendries nr. 1, voor de Zegelsemenaren beter gekend onder de naam “de kapel aan Verhelle’s hof” (of Nelis Goeffers hof).
De kapel werd gebouwd rond 1919 door Cornelis Goeffers, als dank voor zijn behouden thuiskomst na de eerste wereldoorlog. Cornelis werd geboren te Zegelsem op 26 januari 1894 en overleed er ook op 5 februari 1971. Hij huwde te Zegelsem in 1937 met Rachel Clementina De Langhe ook geboren te Zegelsem op 27 mei 1902 en zij overleed te Opbrakel op 18 maart 1986. Het hof veranderde na hun dood tweemaal van eigenaar.
De belabberde toestand waarin de kapel zich de laatste tijd bevond is hier te zien op enkele foto’s. Het eerste werk was: overhangende takken verwijderen; het vuilste en grootste werk was: de voegen aan de achtergevel uitslijpen en herstellen. Het pleisterwerk aan de nok vernieuwen en binnenin wat barsten dichten, namen ook heel wat tijd in beslag. (De lockdown t.g.v. covid 19 vertraagde de werken met verscheidene weken).
- Gegevens
“Waar men gaat langs Vlaamse wegen
Oude hoeve huis of tronk.
Komt men U Maria tegen,
Staat Uw beeltenis te pronk,
Lacht ons toe uit wilde groen …..”
Uit het lied: “Onze Lieve Vrouw van Vlaanderen” van A. Cuppens en Lodewijk De Vocht.
De Zegelsemse kapellen zijn een kostbaar erfgoed, zowel architecturaal, cultuurhistorisch als spiritueel. Generaties lang werd er heel veel zorg aan besteed, het beïnvloedde het dagelijks leven van de mensen. Zij mogen niet uit het landschap en uit het geheugen verdwijnen. Gelukkig zijn er her en der vrijwilligers die zich inzetten voor het behoud ervan. Ergens een kaarsje aansteken met een bloemetje erbij, dat gebeurt ook nog vandaag, een gelovig gebaar(een houvast) dat nooit zal verdwijnen.
De meerderheid van de Zegelsemse kapellen zijn Mariakapelletjes, omdat indertijd de Mariadevotie heel groot was, maar ook andere heiligen kregen een bevoorrechte plaats, zoals St. Jozef.
Zij werden bijvoorbeeld gebouwd uit: dankbaarheid voor het bekomen van een gunst, om een belofte na te komen of ter herinnering aan een ramp op die plaats. De gevel-nissen werden meestal geplaatst uit devotie of als smeekbede tot bescherming van de woning, de bewoners en het vee.
1953 riep de katholieke kerk uit tot “Het Mariajaar”. Overal in Vlaanderen werden vieringen opgestart rond de devotie tot de H. Maagd. Ook de toenmalig pastoor D’ Heer (1950-1969) nam verscheidene initiatieven, o a. kon elke bewoner inschrijven tot het aankopen van een metalen blauw gevelkapelletje met een Mariabeeld. Dat was een groot succes, bijna aan elke Zegelsemse gevel prijkte dit blauwe kapelletje. Oorspronkelijk waren die open. Leon Gabriëls heeft er later veel van glas voorzien om het beeldje wat beter te beschermen. Aan de huizen zie je ze niet meer hangen (behalve 2 exemplaren) maar misschien zijn ze her of der nog wel te vinden in een schuurtje of bijgebouw.
Ook de houten kapel aan de achterkant van de kerk is een aandenken aan het Mariajaar 1953-54, gemaakt door Firmin Bourdeaud’hui en de afwerking lag in handen van Louis Gabriëls.
De stenen kapel op de hoek van de Kleine Gastenhoek en Holweg is een schenking van de Boerinnengilde (later K.V.L.V nu FERM) t.g.v. hun 33 jarig bestaan in 1961. Deze kapel kwam er ter vervanging van een klein kapelletje dat daar in een boom was opgehangen.
Grotten: in elk klooster was er minstens één grot. Hier in Zegelsem waren er twee. Eén in de binnen koer van het klooster, de andere achteraan in de tuin.
Alle Zegelsemse kapellen, groot en klein werden op beeld vastgelegd en zijn hier te zien onder het hoofdstuk: Vroeger en Nu/Bestaande kapellen en kruisen. Enkele verdwenen grotten en kapellen vind je onder dezelfde rubriek: Verdwenen kapellen en grotten.
- Gegevens
Wist U dat net bij de start van de lockdown t.g.v. het Covid 19 virus, Maria Van De Putte dit lange aardse leven ruilde voor het eeuwig leven op 11 maart. Maria Van De Putte woonde als ongehuwde vrouw samen met haar broer Remi en zijn echtgenote Marie-Antoinette Nachtergaele op het “Hof Van De Putte” te Zegelsem. De “Van De Putte’s” waren echte Zegelsemse dorpsbewoners in hart en nieren, meelevend en meevoelend met alles wat er in het parochieleven gebeurde. Maria werd geboren te Zegelsem op 19 maart 1916. Zij overleed in het rusthuis “Najaarszon” 8 dagen voor haar 104de verjaardag. Zij werd er 4 keer in de bloemen gezet vanaf haar 100ste verjaardag door familie, vrienden en het personeel. Het afscheid op dinsdag 17 maart had t.g.v. de corona veiligheidsmaatregelen in zeer intieme kring plaats in het funerarium Quo Vadis te Mater.
- Gegevens
.jpg)
Twee ijverige leden, Frans Roman en Jean-Pierre Hoebeke, van de Werkgroep van het F.B.B.C.E (Fonds voor Bescherming van het Brakels Cultureel Erfgoed) en tevens ook bestuursleden van de Geschied- en Heemkundige Kring Triverius zijn niet alleen handig met de PC, met het fototoestel en met pen en papier maar zij hebben ook twee rechterhanden. Daarbij komt dat zij niet “te schoon” zijn om die handen vuil te maken.
